Πες μου,
ποιος συνέλαβε το παιχνίδι με τους ήχους?
Τους έπιασε ακίνητους κι έπλασε κανόνες.
Τους ήχους τους μικρούς, τους σύντομους
Αυτούς που δεν ακούει η φύση
Αυτούς που πιάνει το αυτί στην αμηχανία κι αναρωτιέται αν θα ‘πρεπε.
Τους έβαλε σε σχήμα ασύμμετρο, παράξενο.
Σχήμα τόσο σύνθετο κι απλό που πια αναγνωρίζεται ως… ‘’τέτοιο’’
«Ναι»
‘’Τέτοιες’’ είναι οι λέξεις.
Αφήνουν βάρος κι αποτύπωμα, σαν τα χνάρια στην άμμο.
Διασφαλίζουν τα μονοπάτια του μυαλού πετώντας ξωπίσω βοτσαλάκια , λόγια παραμυθένια.
Μύθοι κι ιστορίες,
αληθινές
δύσκολες
ευφάνταστες.
Πες μου, χωράν εδώ?
Μόνο σε ‘’τέτοιες’’ λέξεις θα αντηχούσαν οι αφηγήσεις.
Αληθινές , σαν το χτύπο ενός πλήκτρου στην αόρατη χορδή για να παράξει δόνηση.
- Ν΄ ακούς.
Δύσκολες, γιατί πλέκουν και εμπλέκουν. Μπερδεύοντας τους χρόνους ορίζουν ανθρώπους άψυχα και τους φέρνουνε κοντά.
-Να νιώθεις.
Ευφάνταστες, καθώς ντύνουν με χρώμα τη σκέψη , χαρίζοντας μορφή στα γεγονότα. Αυτά που πέρασαν ή θα ‘ρθουν, που δε συνέβησαν ποτέ.
-Να διακρίνεις.
Κι όταν τα σώματα μιλούν?
Βγάζουν ακόμα πιο παράξενους ήχους, δεν είναι τέτοιοι.
Αυτούς δεν μάθαμε να τους διαβάζουμε.
Τυφλή παρτιτούρα μόνο για τους δεξιοτέχνες.
Δεξιοτέχνες της Ύπαρξης, για να μη νιώθουν μοναξιά χωρίς τον Άλλο.
-Χάϊδεψε.
-Μίλα.
Πες μου το σχήμα μου, το σχήμα σου.
Χωράμε εδώ?
Πες μου, τι αισθάνονται τα δάχτυλα σου εάν αγγίξουν πόνο?
Πες μου, τι απόχρωση έχει η γεύση σου τώρα?
Πες μου, τι μελωδία έχει το σώμα σου όταν κινείται?
Πες μου, τι βλέπεις όταν έχει θόρυβο έξω?
Πες μου, τι μυρωδιά έχει η σιωπή ?
-Έλα
-Σωπασε